آنچه در خصوص جهیزیه باید بدانیم:
رایی از دیوان عالی کشور در راستای ماده 477 قانون آئین دادرسی کیفری مطالعه مینمودم با این مضمون که زوجه دادخواست استرداد جهیزیه را تقدیم نموده بود و حکم به بیحقی زوجه مبنی بر استرداد جهیزیه با این استدلال که در اقرارنامه رسمی در دفترخانه اسناد رسمی زوجه کلیه ی حقوق مالی خود را بذل نموده بود،صادر میشود.
در راستای ماده 477 دیوان عالی کشور با این استدلال که در ازدواج های ایرانی عرف حاکم دلالت بر این دارد که قاعدتا جهیزیه از جانب زوجه تامین میشود وفاکتورهایی ارائه شده و تهیه جهیزیه از جانب زوجه را زوج تائید نموده است و از طرفی زوج دلیلی بر خلاف عرف حاکم که جهیزیه را خود تهیه نموده باشد ارائه ننموده است واقرارنامه رسمی بر بذل حقوق مالی دلالت بر حقوق مالی زوجیت نفقه و مهریه… دارد نه جهیزیه ،چرا که جهیزیه برآمده از عقد نکاح نیست بلکه خود مال مستقل محسوب میشود لذا با پذیرش اعتراض زوجه حکم به الزام زوج به استرداد جهیزیه مورد ادعا طبق سیاحه صادر میگردد.
در این دادنامه که در نوع خود قابل توجه است نکات حقوقی وجود دادرد که نبایستی از آن غافل شد.
1.به عرف حاکم ازدواج در ایران اشاره شده است که اصل بر این است که جهیزیه را زوجه تهیه مینماید.
لذا اگرچه بعضا اینچنین نیست اما اینجا مبنا را حکم غالب در نظر گرفته است و چنانچه زوج جهیزیه را تهیه نموده باشد بایستی مدارک و مستنداتی قانونی منجمله فاکتور یا شاهد به دادگاه معرفی نماید که جهیزیه را ایشان تهیه نموده است.
2.در دادنامه به نکته حقوقی ظریف دیگری اشاره شده است و آن اینکه چنانچه اقرارنامه ای زوجه به زوج تسلیم نماید که حقوق مالی خود را بذا یا ابراء نموده باشد دلالت بر این ندارد که جهیزیه را بذل یا ابرا نموده است .
اینگونه استدلال شده است که جهیزیه خود مال مستقل از عقد نکاح میباشد و منظور از بذل یا ابراء حقوق مالی زوجیت نفقه و مهریه … میباشد.
لذا توصیه میشود در صورت تصمیم زوجین به جدایی در تنظیم توافق نامه به صراحت تمامی توافقات بین طرفین بدون ابهام ذکر گردد و چنانچه در آن اقرارنامه به بذل یا ابراء جهیزیه اشاره میشد مجالی برای اعمال ماده 477 قانون آئین دادرسی کیفری باقی نمیماند.
بزودی راجع به پذیرش اعمال ماده 477 از طرف زوجه و خلاف شرع بودن حکم به بیحقی زوجه نوشتاری تقدیم خواهیم نمود که به مانند این مطلب امیدوارم مورد استفاده قرار گیرد.